Vaders van Nederland, welkom. Eindelijk een plek waar we gewoon onszelf kunnen zijn. Waar we niet in tien tips lezen hoe we de ideale vader/partner/vriend/schoonzoon* kunnen zijn. Ik voel me er nu al thuis. Want laten we eerlijk zijn het vaderschap is briljant, maar vooral niet perfect. Natuurlijk valt die kleine op ‘papadag’ iets vaker op zijn kop, omdat ie iets onmogelijks probeert waarvan jij denkt “Ff kijken of het hem lukt”. Daar waar de moeders al lang en breed hadden ingegrepen, zoeken wij vaders de grens natuurlijker wijs wat vaker op. En daar leren ze van, maar dat lees je niet op al die perfecte papa blogs.
Als je zoekt op #papadag zie je ook gewoon teveel mannen met een fake smile, perfect met die kleine op de foto staan. En ik geef toe ik heb me er zelf ook schuldig aan gemaakt. Sterker nog tot voor kort heb ik niet anders gedaan. Maar als je eerlijk bent en die vaders diep in de ogen kijkt, zie je de pijn van die slopende papadag. Zie je gewoon dat zij veel liever in de modder zouden liggen. Zie je dat ze die kleine net iets te hoog willen gooien om ze ternauwernood weer op te vangen. En daarom, beste vaders, wil ik hier ook meteen een oproep doen.
Vaders van Nederland verzamelt u. Laten we er samen voor zorgen dat #papadag een verzameling wordt van huilende kinderen, met bulten op hun hoofd. Van vertwijfelde kinderoogjes die zich afvragen waarom je niet ingrijpt terwijl hij of zij een hand vol zand in hun mond duwen of met een vork in het stopcontact prikken. Gewoon doen én gewoon doen, dat wordt ons credo. Ik ben nu al benieuwd wat ik deze week ga zien…
*Doorhalen wat niet van toepassing is.
