Vaders van Nederland, het heerlijk avondje zit er weer aan te komen. De avond waar we met zijn allen drie weken naartoe liegen tegen onze kinderen. En dat wordt gedoogd door iedere ouder, in de ijdele hoop dat als ze op de basisschool aan surprises gaan doen, niet tot in den eeuwigheid teleurgesteld in ons zijn vanwege deze leugen. Voor die van mij is het nog wat vroeg, pas 16 maandjes, dus die heeft het besef nog niet echt. Maar ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik die spanning 16 jaar lang heb mogen aanschouwen als zwarte Piet. U leest het goed, maar die discussie gaan we hier niet voeren.
De spanning, de totale chaos en hyperactiviteit die die kleintjes vanaf het moment dat Sinterklaas zijn voet aan Nederlandse wal zet. Prachtig. Drie weken lang in de ban van een verhaal dat het Sinterklaasjournaal voorschotelt. Nou hoorde ik in die 16 jaar heel wat ouders zeggen: “Wacht maar tot je er zelf eentje hebt, die drie weken in de war is”. Nou ik kan niet wachten. Want ik zie die kleine van mij al over een jaar in zijn Spiderman pyjama naar beneden rennen om te ontdekken dat er echt een hap uit de wortel is genomen en ik me weer herinner hoe droog dat ding was. Hoe hij hoopt dat zijn tekening een mooi plekje aan de muur in Spanje krijgt. Hoe hij vol verwachting, keihard Sinterklaasliedjes aan het zingen is bij de open haard. Hoe hij alles in dat verdomde Intertoys boek aankruist als zijnde, dat wil ik het aller aller allerliefste hebben.
Ik heb nu al zin om met een zwarte handschoen ongemerkt naar buiten te sneaken om op het raam te kloppen, om vervolgens naar binnen te rennen met de boodschap dat ik Piet net gemist heb! Sterker nog, ik denk dat ik dat de komende weken gewoon bij random huizen ga doen… Want zeg nou zelf vaders. Wie is er in deze periode nou eigenlijk het grootste kind?
